Προσκυνηματική εκδρομή Λ. Πλαστήρια-Μετέωρα-Πήλιο: "Ορθόδοξη Άνοιξη"

Όταν κάποιος ακούει για ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση, συνήθως φέρνει στο μυαλό του τραυματικές μεταβολές και τσιμεντένια τέρατα. Εν' τούτοις, υπάρχουν και εξαιρέσεις στον κανόνα. Μία από τις εξαιρέσεις είναι το φράγμα του Μέγδοβα και η τεχνητή λίμνη Πλαστήρα. Η κατασκευή όχι μόνο δεν επέδρασε αρνητικά στο φυσικό περιβάλλον, αλλά αντίθετα ενίσχυσε την ανάπτυξη στην περιοχή. Η λίμνη έχει μήκος 14 χλμ, μέγιστο πλάτος 4 χλμ και μέγιστο βάθος 60 μ. Η Λίμνη Πλαστήρα είναι το στολίδι του νομού Καρδίτσας. Βρίσκεται στο Δήμο Πλαστήρα 25 χλμ. δυτικά του νομού Καρδίτσας σε υψόμετρο 1000 μ. Δημιουργήθηκε από τα νερά του ποταμού Μέγδοβα, παραπόταμο του Αχελώου, και πήρε το όνομά της από τον Νικόλαο Πλαστήρα, ένα μεγάλο πατριώτη και οραματιστή της εποχής εκείνης. Ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας εμπνεύστηκε αυτό το φιλόδοξο σχέδιο το 1925. Στάθηκε στην άκρη του ποταμού, όπου σήμερα είναι το φράγμα και οραματίστηκε αυτήν την περιοχή σαν μια τεράστια τεχνητή λίμνη. Το 1959, 6 χρόνια μετά το θάνατό του, το όραμά του έγινε πραγματικότητα, εφοδιάζοντας με νερό τα «διψασμένα» χωριά της Καρδίτσας και προσφέροντας ηλεκτρικό ρεύμα μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων κιλοβατώρων. Η Λίμνη Πλαστήρα είναι μια από τις μεγαλύτερες τεχνητές λίμνες στην Ελλάδα και αποτελεί πηγή ζωής για όλη την Καρδίτσα. Από την λίμνη υδρεύεται η πόλη της Καρδίτσας και δεκάδες κοινότητες, ενώ το καλοκαίρι τα νερά της φθάνουν μέχρι τα χωράφια της Λάρισας. Το τοπίο είναι μαγευτικό καθώς η πανέμορφη λίμνη με το βαθύ γαλάζιο αγκαλιάζεται από ψηλά και κατάφυτα βουνά και πυκνά δάση. Η περιοχή θεωρείται "παράδεισος" για κάθε φυσιολάτρη και προσφέρει πολλές μορφές εναλλακτικού τουρισμού όπως ορειβασία, ψάρεμα, περιπάτους στο δάσος, κολύμπι και κυνήγι. Αναμφισβήτητα αυτή η ανεπανάληπτη εμπειρία θα αποζημιώσει κάθε επισκέπτη.

Τα θεόρατα βράχια των Μετεώρων δεσπόζουν επιβλητικά στην Καλαμπάκα μεταξύ των βουνών Κόζιακα και Αντιχασίων. Αυτό το μεγαλούργημα της φύσης αποκαλύπτει όλο του το μεγαλείο αιώνες τώρα, καθώς αποτελεί ένα μοναδικό σε ομορφιά γεωλογικό φαινόμενο και ένα σημαντικό μνημείο της Ορθοδοξίας. Τα Μετέωρα που έχουν χαρακτηριστεί το δεύτερο 'Αγιον Όρος συνεχίζουν τη μοναστική παράδοση εδώ και έξι περίπου αιώνες. Στη θέα των ιερών βράχων ο επισκέπτης μένει έκθαμβος από την εντυπωσιακή μεγαλοπρέπεια αυτού του γιγαντιαίου πέτρινου συμπλέγματος. Τα ασκητικά παραπήγματα στους βράχους μαρτυρούν την αδιάψευστη παρουσία των πρώτων μοναχών που αφιερώθηκαν ψυχή τε και σώματι στο Θεό. Υπηρετούντες του παμβασιλέα Χριστού κατέγραψαν την ασκητική τους πορεία στη μοναστική ζωή, βαδίζοντας στα μονοπάτια που από τη γη οδηγούν στον ουρανό. Τα πρώτα μοναστήρια κτίστηκαν με πολλή επιμέλεια και δεξιοτεχνία κατά τον 14ο αιώνα. Με το πέρασμα των χρόνων ορισμένα από αυτά ανακατασκευάστηκαν και άλλα υπέστησαν σημαντικές επισκευές προκειμένου να συμπληρωθούν, και να δοθεί έτσι το τελικό αρχιτεκτονικό τους σχήμα. Έκτοτε ορθώνουν το ανάστημά τους στις κορυφές των βράχων δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι αποτελούν το φυσικό τους τελείωμα. Η ανάβαση παλαιότερα γινόταν με σκαλωσιές στηριγμένες σε δοκάρια σφηνωμένα μέσα στους βράχους, με δίχτυ, και λίγο αργότερα με ανεμόσκαλες. Σήμερα οι προσκυνητές-επισκέπτες χρησιμοποιούν τις σκάλες που λαξεύτηκαν στα βράχια, εξασφαλίζοντας έτσι μία άνετη και ασφαλή ανάβαση στα μοναστήρια. Από τα 24 μοναστήρια σήμερα λειτουργούν τα έξι ενώ τα υπόλοιπα 15 είναι ακατοίκητα και ερειπωμένα. Oι Ιερές Μονές της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος,της Αγίας Τριάδας, του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά, και του Βαρλαάμ είναι αντρικές ενώ η Ιερά Μονή Ρουσάνου και Αγίου Στεφάνου γυναικείες.

Μοναχοί , ιερείς αλλά και σπουδαίοι αγιογράφοι της εποχής, όπως ο Θεοφάνης και ο Φράγκος Κατελάνος, φιλοτέχνησαν με τοιχογραφίες τους ναούς των Μετεώρων. Η Παναγία η Θρηνωδούσα, ο Εσταυρωμένος, η Γέννηση του Χριστού, τα Μαρτύρια των Αγίων , είναι από το θαυμάσιο εικονογραφικό πρόγραμμα των τοιχογραφιών που κοσμούν το εσωτερικό των ναών. Έχουν πλούσιο χρωματισμό άλλοτε ζωηρό και άλλοτε απαλό, αποδίδεται ζωή και φυσικότητα στα εκφραστικά πρόσωπα και στις κινήσεις τους, και τα θέματα είναι εμπνευσμένα κυρίως από τον χριστολογικό και τον αγιολογικό βίο. Κάποιες τοιχογραφίες όμως, υπέστησαν σοβαρότατες ζημιές από επιδρομές βανδάλων που δεν σεβάστηκαν την ιερότητα του εκκλησιαστικού χώρου, και άλλες πάλι φέρουν πάνω τους τα ανεξίτηλα σημάδια φθοράς του χρόνου. Τεχνοτροπικά οι τοιχογραφίες εντάσσονται στην τελευταία Παλαιολόγεια βυζαντινή περίοδο. Στα Μετέωρα σώζονται θησαυροί, κειμήλια και πολλά έργα μικροτεχνίας. Αντιπροσωπευτικό δείγμα μικροτεχνίας είναι το αριστουργηματικό ξυλόγλυπτο τέμπλο που βρίσκεται στο καθολικό της Ιεράς Μονής Αγίου Στεφάνου. Φορητές εικόνες οι παλαιότερες από τις οποίες σήμερα φυλάσσονται στα σκευοφυλάκια των ναών, Σταυροί με Τίμιο Ξύλο, αρχιερατικοί ράβδοι, χρυσοποίκιλτα ιερατικά άμφια, χειρόγραφα, Ευαγγέλια, σκεύη για λειτουργικούς σκοπούς, μολυβδόβουλλα, αργυρές λειψανοθήκες είναι κάποια από τα μουσειακά εκθέματα, που ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει. Από ιστορικής πλευράς μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι πάνω από χίλιοι χειρόγραφοι κώδικες, καθώς και οι πολύτιμες σε αξία σειρές βυζαντινών και μεταβυζαντινών εγγράφων που σώζονται και φυλάσσονται στα αρχειοφυλάκια των μοναστηριών. Στην Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου φυλάσσεται και η Θαυματουργός Κάρα του 'Αγιου Χαράλαμπου, ενώ στη Μονή Βαρλαάμ υπάρχει το Ευαγγέλιο που αποδίδεται στον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κων/νο Πορφυρογέννητο. Σήμερα τα Μετέωρα έχουν χαρακτηριστεί από τον ΟΗΕ Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Μέσα απ' αυτή την κληρονομιά οι μοναχοί-ασκητές πορεύονται αιώνες τώρα ακολουθώντας τα βήματα των πρώτων οικιστών Πατέρων τους, σμιλεύοντας την πίστη τους με την υπακοή, την ακτημοσύνη, την ταπεινοσύνη, τη νηστεία και την αδιάλειπτη προσευχή στον Ύψιστο Δημιουργό.

Το Πήλιο με τα γνωστά αρχοντικά αλλά και με τους παραδοσιακούς ξενώνες κερδίζει τις εντυπώσεις σαν χειμερινός προορισμός και όχι μόνο. Το βουνό των τεσσάρων εποχών υψώνεται επιβλητικό βορειανατολικά του Βόλου ανάμεσα στον Παγασητικό και το Αιγαίο Πέλαγος. Όλο το βουνό είναι κατάφυτο από δάση με πανύψηλες οξιές, βελανιδιές, πλατάνια, αγριοκαστανιές, δασική πεύκη, καθώς και συστάδεςυβριδογενούς ελάτης. Στα χαμηλότερα υψόμετρα υπάρχουν καλλιέργειες με μηλιές στις ανατολικές πλαγιές, με ελιές στα νότια καθώς και πολύ πυκνή μακκία βλάστηση. Πανέμορφα τοπία, καταπράσινη φύση, χρυσαφένιες αμμουδιές και μαργαριταρένια βότσαλα στις παραλίες του, κρυστάλλινες πηγές και γαλαζοπράσινα νερά στις θάλασσες του, χιονισμένες πλαγιές και χαμογελαστά πρόσωπα, παραδοσιακά χωριά και φιλόξενοι άνθρωποι, πλακόστρωτα καλντερίμια και μονοπάτια, τσίπουρο και μεζέ κάτω από τον γέρο - πλάτανο, μύθοι, ιστορία... τόσες πολλές οι εικόνες του και τόσα πολλά αυτά που προσφέρει. Στον ορεινό κυρίως όγκο του Πηλίου, στα χρόνια της Τουρκοκρατείας αναπτύχθηκαν τα 24 χωριά του Πηλίου, γνωστά από Έλληνες αλλά και ξένους περιηγητές. Ακόμα και σήμερα διατηρούν μεγάλο μέρος από την αρχική τους φυσιογνωμία που τα καθιστά από τους σημαντικότερους παραδοσιακούς οικισμούς στην Ελλάδα. Οι παράγοντες που συντέλεσαν σε αυτήν την ανάπτυξη ήταν πάρα πολλές, κυρίως όμως η εύφορη γη με τα τρεχούμενα νερά, η εύκολη θαλάσσια μεταφορά, η τοπική αυτοδιοίκηση με τα προνόμια που της έδωσαν οι Τούρκοι κατακτητές, οι επενδύσεις από τους Πηλιορείτες ομογενείς κυρίως από την Αίγυπτο και φυσικά το "μεράκι" που χαρακτήριζε και την πιο απλή κατασκευή. Η αρχιτεκτονική του Πηλίου χρίζει ξεχωριστής αναφοράς και τα αρχοντικά σπίτια του Πηλίου που σώζονται μέχρι σήμερα μας θυμίζουν ένδοξες εποχές του παρελθόντος που αξίζει ο επισκέπτης να επιδιώξει να τα αναζητήσει. Οι μάστορες και οι χτίστες έβαζαν πολύ χρόνο και έδιναν όλο τους τον εαυτό στις κατασκευές. Ηπειρώτες μάστορες ήρθαν στην περιοχή του Πηλίου και δίδαξαν του ντόπιους συναδέλφους τους πώς να λαξεύουν τις πέτρες, πώς να τις χρησιμοποιούν στο χτίσιμο και πώς να φτιάχνουν κατοικίες, καλντερίμια και γεφύρια, χρησιμοποιώντας παράλληλα υλικά από το ίδιο το περιβάλλον, όπως πέτρα και ξύλο. Σε πολλές περιπτώσεις εκεί όπου έφτιαχναν τα θεμέλια, ό,τι βράχο έβρισκαν τον έσπαγαν και χρησιμοποιούσαν τις πέτρες στο χτίσιμο. Μη ξεχνάμε πως η μεταφορά των υλικών δεν ήταν εύκολη τότε. Όλα γενικά τα υλικά ήταν γύρω από τα χωριά παρμένα. Με αυτήν τη μέθοδο στο Πήλιο, φτιάχτηκαν σπίτια με προδιαγραφές, ενταγμένα στο φυσικό περιβάλλον. Η Πηλιορείτικη λαϊκή αρχιτεκτονική κατέχει ξεχωριστή θέση στην Ελληνική αρχιτεκτονική. Τα πηλιορείτικα αρχοντικά που το πράσινο τα έχει κυριολεκτικά αιχμαλωτίσει, είναι σκορπισμένα σε πλατάνια, δροσερές ρεματιές, ανθισμένες πλαγιές ανηφορικά στριφογυριστά καλντερίμια, ευωδιαστούς ανθόκηπους και περιβόλια με πλούσια βλάστηση. Ο επισκέπτης του Πηλίου μαγεύεται και πάντα ξαναγυρνά, σε μέρη αγαπημένα και γνωστές διαδρομές.

1η Ημέρα: Αθήνα – Λίμνη Πλαστήρα

Η προσκυνηματική εκδρομή στην Λίμνη Πλαστήρα, τα Μετέωρα και το Πήλιο, ξεκινάει με πρωινή αναχώρηση του πούλμαν από την Αθήνα και διασχίζοντας τον Θεσσαλικό κάμπο, φθάνουμε στη Λίμνη Πλαστήρα. Σήμερα η λίμνη Πλαστήρα αποτελεί πηγή ζωής για ολόκληρη την Καρδίτσα και όχι μόνο. Η περιοχή είναι ενταγμένη στον Ευρωπαικό χάρτη Natura 2000, και προστατεύεται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Επίσκεψη στην Ι. Μονή Κορώνης όπου θα ξεναγηθούμε σ'έναν από τους Φάρους της Ορθοδοξίας, που διαδραμάτησε σπουδαίο ρόλο κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας. Εδώ φυλάσσεται και η τιμία κάρα του Αγίου Σεραφείμ. Σύμφωνα με επιγραφή που υπάρχει σε μαρμάρινη εντοιχισμένη πλάκα η μονή ιδρύθηκε το 1123. Σύμφωνα με την παράδοση κτήτοράς της είναι ο αυτοκράτορας Ι. Κομνηνός ο Β'. Καταστράφηκε από επιδρομές και ξαναχτίστηκε στις αρχές του 15ου αι. Μέχρι το 1718 ονομαζόταν μοναστήρι Κρυεράς Πηγής. Οι τοιχογραφίες (1587 του μοναχού Δανιήλ) είναι οι παλιότερα χρονολογημένες των Αγράφων. Στο κέντρο της μονής υπάρχει καθολικό αθωνικού τύπου και δίπλα το παρεκκλήσι του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου, με τοιχογραφίες του 1735. Το καθολικό είναι αγιογραφημένο από τον τρούλο μέχρι το δάπεδο. Σε μία από τις τοιχογραφίες απεικονίζεται ο ενταφιασμός της Θεοτόκου, ενώ σε άλλη η Θεοτόκος κάθεται «οκλαδόν», παίζει με το Χριστό και ο κτήτωρ με τοπική ενδυμασία παραδίδει στη Θεοτόκο ομοίωμα του ναού. Διαθέτει περίτεχνο τέμπλο το οποίο κατασκευάστηκε στις αρχές του 1700. Το τέμπλο που φιλοτεχνήθηκε από λαϊκούς ξυλογλύπτες θεωρείται από τα καλύτερα του θεσσαλικού χώρου. Είναι πλούσια διακοσμημένο από το φυτικό και ζωικό βασίλειο, με ανάγλυφες παραστάσεις από το θρήνο των πρωτοπλάστων, το διωγμό τους από τον παράδεισο, τη Θυσία του Αβραάμ κ.ά. Η Μονή Κορώνας υπήρξε αξιόλογο θρησκευτικό και πνευματικό κέντρο, και σημαντικό ορμητήριο κατά τη διάρκεια όλων των απελευθερωτικών αγώνων. Για εκατοντάδες χρόνια, πριν τη δημιουργία της λίμνης, ήταν τόπος ξεκούρασης πολλών κατοίκων των ορεινών χωριών των Αγράφων όταν μετακινούνταν πεζοπορώντας προς την Καρδίτσα και άλλα αστικά κέντρα, σε συνθήκες δύσκολες και αντίξοες κυρίως το χειμώνα. Σήμερα η Μονή κατοικείται από μικρή κοινοβιακή ομάδα ανδρών.

Στη συνέχεια θα επισκεφθούμε την Ι. Μονή της Παναγίας Πελεκητής, ένα επιβλητικό μεταβυζαντινό μνημείο, κτισμένη επάνω σε ένα απότομο και υψηλό βράχωμα (1400 μ.) της Πίνδου, ένα χιλιόμετρο βορειοδυτικά του χωριού Καρύτσα. Μοιάζει να κρέμεται κυριολεκτικά επάνω από τον κόσμο, ενώ κάτω από αυτήν απλώνονται πανοραμικά τοπία άφθαστης ομορφιάς και ποικιλίας, με αποκορύφωμα την γραφική λίμνη Πλαστήρα. Την επωνυμία «Πελεκητή» οφείλει στο βράχο επάνω στον οποίο είναι κτισμένη, που κατά την παράδοση «πελεκίσθηκε» με ξύλινα εργαλεία, μετά από υπόδειξη της Κυρίας Θεοτόκου στους τεχνίτες της. Η ίδρυση της Μονής άρχισε πιθανότατα στα τέλη του 15ου αιώνος από τον Πνευματικό Πορφύριο και ολοκληρώθηκε το 1529 στη σημερινή της μορφή από το Νέο Οσιομάρτυρα Δαμιανό, ο οποίος ιστορείται ως «κτίτωρ» σε δύο τοιχογραφίες της. Αποτελούμενη από δύο Ναούς και άλλα πολλά κτίσματα (ηγουμενείο, κελλιά, τράπεζα, αποθήκες, κρυφό σχολείο, κ.α.), ομοιάζει με αληθινό φρούριο. Το Καθολικό είναι ο κεντρικός και αρχαιότερος Ναός, αφιερωμένος στην Ανάληψη του Κυρίου. Σύμφωνα με σχετική επιγραφή που υπάρχει εντός του Ναού, αγιογραφήθηκε το 1654 από τους αγιογράφους Ιωάννη, Νικόλαο Ιερέα και Ιάκωβο Ιερομόναχο. Ο δεύτερος Ναός είναι αφιερωμένος στην Παναγία Φανερωμένη. Η Μονή γενικώς διακοσμήθηκε με θαυμάσιες βυζαντινές τοιχογραφίες υψηλής τέχνης, με αυστηρές μορφές και ζωηρά χρώματα. Είναι θαυμαστές κυρίως για την αδρή εκφραστικότητα των αγίων που εικονίζονται. Ιδιαίτερα αξιόλογο για τη διακοσμητική του αρμονία είναι και το ξυλόγλυπτο τέμπλο της. Περίπυστη είναι η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας Οδηγητρίας. Μεγάλη ήταν η αίγλη της κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας. Αναγνωρίσθηκε ως Σταυροπηγιακή Μονή το 1606 από τον Οικ. Πατριάρχη Ραφαήλ Β'. Εντός αυτής λειτουργούσε κρυφό σχολείο. Σημαντικός υπήρξε και ο αγώνας των Μοναχών για την απελευθέρωση της Καρίτσας από τους Τούρκους το 1830. Για την ένδοξη αυτή ιστορία της, έχει ανακηρυχθεί «Ιστορικό Διατηρητέο Μνημείο». Συνεχίζουμε για την Πλαζ της Πεζούλας όπου θα έχουμε ελεύθερο χρόνο στη λίμνη. Άφιξη στο ξενοδοχείο μας, τακτοποίηση, δείπνο και διανυκτέρευση

2η Ημέρα: Λίμνη Πλαστήρα – Μετέωρα

Νωρίς το πρωί αναχώρηση για την Ι. Μονή του Αγ. Στεφάνου στα Μετέωρα. Το καθολικό είναι αφιερωμένο στην μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους, του οποίου η κάρα φυλάσσεται εκεί ως το πιο ιερό και θαυματουργό κειμήλιο. Ο βράχος της μονής του Αγίου Στεφάνου κατοικήθηκε από μοναχούς στα τέλη του 12ου αι. Σύμφωνα με πληροφορίες που σήμερα δεν είναι δυνατόν να επιβεβαιωθούν, πρώτος ιδρυτής της μονής, κατά το έτος 1191/2, φέρεται ο όσιος ασκητής ονομαζόμενος Ιερεμίας. Η κτηριακή συγκρότηση της μονής που ιδρύθηκε το 14ο αι. ολοκληρώθηκε στο 15ο και 16ο αι. Η μονή βρίσκεται στο νότιο άκρο της συστάδας των Μετεώρων, ακριβώς πάνω από την Καλαμπάκα. Η πρόσβαση στη μονή είναι πολύ εύκολη, αφού ένα μικρό πέτρινο γεφύρι συνδέει το σύγχρονο δρόμο στην είσοδο της μονής. Δεξιά και αριστερά της εισόδου αναπτύσσονται τα κελλιά της μονής. Στο ανατολικό τμήμα του περιβόλου βρίσκεται η εστία, ένα μικρό τετράγωνο θολωτό κτίσμα, ο στάβλος και άλλοι βοηθητικοί χώροι της μονής. Στα νοτιοανατολικά του περιβόλου βρίσκεται το παλαιό καθολικό της μονής και η τράπεζα, η οποία σήμερα στεγάζει το σκευοφυλάκιο- μουσείο της μονής. Το παλαιό καθολικό χρησιμοποιείται πλέον αποκλειστικά για λατρευτική χρήση των μοναχών και ανοίγει για προσκύνηση μόνο τις δύο ημέρες του χρόνου που πανηγυρίζει η μονή (27 Δεκεμβρίου και 10 Φεβρουαρίου). Στο βορειοδυτικό τμήμα του περιβόλου βρίσκεται το νέο καθολικό, το οποίο κτίστηκε το 1798, και ανήκει στον τύπο του τρίκογχου σταυροειδούς εγγεγραμμένου ναού με ευρύχωρη λιτή στη δυτική του πλευρά και προστώο κατά μήκος της βόρειας πλευράς του ναού. Οι επιφάνειες των τοίχων του νέου καθολικού που ήταν μέχρι τη δεκαετία του 1980 ακόσμητες σήμερα κοσμούνται με έργα του γνωστού αγιογράφου της εποχής μας Τσοτσώνης.

Στη συνέχεια θα επισκεφθούμε την Ι. Μονή Βαρλαάμ η οποία διαθέτει πλούσια συλλογή περίπου 300 χειρογράφων. Η μονή Βαρλαάμ οφείλει το όνομά της στον ασκητή-αναχωρητή Βαρλαάμ, ο οποίος πρώτος κατοίκησε τον βράχο το 14ο αι. Σημαντική για την ιστορική διαδρομή της μονής υπήρξε η συμβολή του μοναχού Χριστοφόρου, ο οποίος κατά τη διάρκεια του 18ου αι. ταξινόμησε το πολύτιμο αρχείο της και αντέγραψε πλήθος ιστορικών κειμένων. Το μοναστήρι χάρη στην οικονομική ευρωστία του διακρίθηκε τόσο στην πνευματική προκοπή, όσο και στη συμμετοχή στους εθνικούς αγώνες ως τα τελευταία χρόνια. O επισκέπτης της μονής μετά την άνοδο της κλίμακας, συναντά αριστερά το νοσοκομείο, το οποίο αναστηλώνεται τα τελευταία χρόνια και προσκολλημένο στη βόρεια πλευρά του το παρεκκλήσιο των Αγίων Αναργύρων. Ακολουθεί, δεξιά, το καθολικό, και ο πύργος βριζονίου. Το καθολικό της μονής είναι ένας δικιόνιος σταυροειδής εγγεγραμμένος, αθωνίτικου τύπου, ναός. Του κυρίως ναού προηγείται ευρύχωρη λιτή, ένας τετράστυλος χώρος με τρούλο. Βορειοδυτικά του καθολικού βρίσκεται η τράπεζα, η οποία έχει διαμορφωθεί σε μουσείο κειμηλίων της μονής, ο ναΐσκος των Τριών Ιεραρχών, η εστία, τα κελλιά και ο ξενώνας. Το παρεκκλήσιο των Τριών Ιεραρχών, το οποίο μπορεί να επισκεφθεί κανείς μόνο με την άδεια των μοναχών, είναι ένας μονόχωρος δρομικός ξυλόστεγος ναός.

Στη συνέχεια θα επισκεφθούμε τη Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος η οποία επικράτησε να λέγεται «Μεγάλο Μετέωρο», όχι μόνο λόγω της εκτάσεως των 50 στρεμμάτων και του μεγέθους των κτισμάτων αλλά και λόγω της πνευματικής του ακτινοβολίας και των πρωτείων που απολάμβανε στα μέσα του 16ου αιώνα. Το όνομα το οφείλουν στον Άγιο Αθανάσιο τον Μετεωρίτη. Το μοναστήρι, που είναι σκαρφαλωμένο πάνω σε επιβλητικό βράχο, είναι το παλαιότερο, το μεγαλύτερο και το πιο σπουδαίο από τα σωζόμενα μέχρι σήμερα μοναστήρια των Μετεώρων. Ιδρύθηκε λίγο πριν από τα μέσα του 14ου αι. (γύρω στα 1340) από έναν λόγιο και αγιορείτη μοναχό, τον όσιο Αθανάσιο τον Μετεωρίτη. Στην αρχή ο όσιος έκτισε στον βράχο ναό της Θεομήτορος, στην οποία αφιέρωσε και το μοναστήρι (της Παναγίας της Μετεωρίτισσας Πέτρας). Επίσης έκτισε και κελιά για την εξυπηρέτηση των μοναχών που άρχισαν να συρρέουν εκεί. Αργότερα έκτισε άλλον ναό προς τιμήν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, ο οποίος αποτέλεσε το καθολικό του μοναστηριού και έδωσε από τότε την οριστική ονομασία σ' αυτό. Το Μεγάλο Μετέωρο διανύει ήδη την έβδομη εκατονταετία από την ίδρυσή του. Συνέχισε χωρίς διακοπή τη μοναστική του παρουσία και ακτινοβολία. Αποτελεί ζωντανή έπαλξη του ορθόδοξου μοναχισμού και αληθινό προπύργιο της Χριστιανοσύνης. Άφιξη στο ξενοδοχείο μας, τακτοποίηση, δείπνο και διανυκτέρευση.

3η Ημέρα: Μετέωρα – Πήλιο

Αναχώρηση από την Καλαμπάκα για τη γυναικεία Ι. Μ. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αγίου Γεωργίου Νηλείας στο Πήλιο, που με την πολυμελή αδελφότητά της αναπτύσσει πλούσια πνευματική δράση. Η Ιερά Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αγίου Γεωργίου Νηλείας Πηλίου βρίσκεται σε απόσταση μισής ώρας από το Βόλο και σε υψόμετρο 650 περίπου μέτρων, πάνω σε ένα θεαματικό εξώστη με πανοραμική θέα στον Παγασητικό. Έλκει τις βαθύτερες ρίζες της από τα μέσα Βυζαντινά χρόνια, εποχή κατά την οποία το Πήλιο, γνωστό τότε ως «Βουνό των Κελλίων» ή « Μοναστήρι», αποτελούσε ονομαστή μοναστική κυψέλη της Ορθοδόξου Ανατολής. Η πρώτη άνθιση της Ιεράς Μονής τοποθετείται στον 12ο μ.Χ. αιώνα. Ανδρώα από την πρώτη εποχή της ιδρύσεως της μέχρι το 1920, είχε μια πολυκύμαντη πορεία μέσα στο χρόνο, κατά την οποία σφράγισε βαθιά τη ζωή και την ιστορία του τόπου ως πανθεσσαλικό προσκύνημα, με την πολύπτυχη εκκλησιαστική και εθνική της παρουσία. Η Μονή διαθέτει, επίσης, και ένα Μετόχι στην πανέμορφη ελαιόφυτη τοποθεσία «Κανάλια» του Αγίου Γεωργίου Νηλείας. Η Αδελφότητα ασχολείται με τα γνωστά παραδοσιακά μοναστηριακά διακονήματα, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται η χρυσοκεντητική, η αγιογραφία, η ιερορραπτική, η παρασκευή λιβανιού και με άλλα, λιγότερα γνωστά αλλά εξίσου σημαντικά. 'Ενα από αυτά είναι και η λειτουργία του ραδιοφωνικού σταθμού «ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ», από τον οποίο μεταδίδονται όλες οι ακολουθίες του νυχθημέρου, καθώς και ένα πλούσιο και ψυχωφελές 24ωρο πρόγραμμα ομιλιών και βυζαντινής μουσικής. Πρόκειται για μια αφανή παρέμβαση και προσφορά της Ιεράς Μονής στο χώρο της ορθοδόξου ιεραποστολής.

Συνεχίζουμε για τις Μηλιές, το χωριό του Άνθιμου Γαζή, οπού θα επισκεφθούμε το Σιδηροδρομικό Σταθμό που τερματίζει το γραφικό τρενάκι του Πηλίου και τον Ι.Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μηλέων, με τις σπουδαίες αγιογραφίες και τη βιβλιοθήκη του Άνθιμου Γάζη. Ο Ιερός Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μηλεών έχει κτιστεί πριν το 1741 και είναι τρίκλιτος Βασιλική με κρυφούς τρούλους. Ο Ναός είναι δισυπόστατος με παρεκκλήσιο των Αγίων Πάντων. Από την προφορική παράδοση γνωρίζουμε, ότι η αγιογράφηση έχει γίνει από Αγιορείτη μοναχό και το τέμπλο, που είναι ξυλόγλυπτο και επιχρυσωμένο από ξύλο φλαμουριάς, έχει κατασκευαστεί από Ηπειρώτες. Ο Ναός έχει καταπληκτική ακουστική, η οποία οφείλεται σε μικρά πήλινα πιθάρια, τα οποία βρίσκονται στις γωνιές των τρούλων, χωρίς να είναι εμφανή και σε ένα πηγάδι στο κέντρο του Ναού. Ακόμα ο Ναός δίκαια έχει χαρακτηριστεί, ως η «Αγία Λαύρα» του Πηλίου. Και αυτό γιατί στις 7 Μαΐου 1821 ο Μηλιώτης Διδάσκαλος του Γένους Άνθιμος Γαζής κήρυξε, μετά τη Θεία Λειτουργία, τη Θεσσαλική Επανάσταση.

Συνεχίζουμε για την Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου Συκής, η οποία βρίσκεται σε μια πλαγιά του Νοτιοανατολικού Πηλίου. Απέναντί της εκτείνεται το Αιγαίο Πέλαγος, όπου διακρίνονται τα νησιά Σκιάθος, Σκόπελος, Αλόννησος. Έτος ιδρύσεώς της φέρεται το 1795 και λογίζονται κτίτορες οι Ιερομόναχοι Δαβίδ και Δαμασκηνός και ο οπλαρχηγός της Επαναστάσεως του Πηλίου Στέργιος Μπασδέκης. Εξ αρχής της ιδρύσεώς της η Μονή υπήρξε ανδρική. Οι Μοναχοί ασχολούνταν κυρίως με τα κτήματα και την εκτροφή ζώων. Υπήρχαν γύρω από τη Μονή περί τα χίλια ελαιόδενδρα και πολλά συκοπερίβολα. Το αρχικό κτίριο αποτελείτο από το ισόγειο με το Μαγειρείο, το ελαιοτριβείο -σώζονται οι ελαιόπετρες- και τις αποθήκες, και από τον πρώτο όροφο με το αρχονταρίκι και τα κελλιά. Ο Ναός είναι κτισμένος με λευκή τετραγωνισμένη πέτρα και οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με ανάγλυφες παραστάσεις σταυρών, δικέφαλων, αγίων. Η Ιερά Μονή λειτούργησε μέχρι το 1914 ως ανδρική, οπότε έκλεισε και έμεινε κλειστή για 70 χρόνια. Η αγάπη όμως προς τη Μονή των κατοίκων της Συκής, έβρισκε τρόπους, έστω και στοιχειώδους συντηρήσεώς της. Θαυματουργή η εικόνα του Τιμίου Προδρ'ομου, ο οποίος είναι ο Μέγας Προστάτης της Μονής. Μέσα στο θαύμα της προστασίας Του ζουν και κινούνται οι Μοναχές. Αρκετά θαύματα αναφέρονται στον Άγιο Πρόδρομο, γι' αυτό και η Μονή έχει γίνει προσκύνημα σε όλο το νότιο Πήλιο, αλλά και στον ευρύτερο χώρο της Μαγνησίας. Πανηγυρίζει με λαμπρότητα στις 29 Αυγούστου. Το Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου χαρακτηρίστηκε διατηρητέο Μνημείο το 1976, με απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού. Το απόγευμα άφιξη στο ξενοδοχείο μας, δείπνο και διανυκτέρευση.

4η Ημέρα: Πήλιο - Αθήνα

Αναχώρηση το πρωί για τη Μακρινίτσα, το γραφικό χωριό του Πηλίου που «κρέμεται» πάνω από την πόλη του Βόλου και την πανέμορφη Πορταριά. Στη συνέχεια θα επισκεφθούμε την Ιερά Μονη Παναγίας Κάτω Ξενιάς, που βρίσκεται σε απόσταση 16 χιλιομέτρων από την πόλη του Αλμυρού και είναι κτισμένη σε ένα μικρό οροπέδιο με πλούσια βλάστηση και άφθονα νερά. Η ακριβης χρονολογία ιδρύσεως είναι άγνωστη. Από τα εντοιχισμένα ανάγλυφα που βρίσκονται στην κόγχη του Ιερού, συμπεραίνουμε ότι ιδρύθηκε περί τον 12ο και 13ο αιώνα και αποτελούσε αρχικά μετόχι της Άνω Μονής Ξενιάς, αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο. Άρρηκτα συνδεδεμένη με τις δύο Ιερές Μονές είναι η θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας Ξενιάς, η οποία αποτελεί την έφορο, την προστάτιδα και καταφυγή όλων των πιστών της περιοχής. Οι ιστορικές συγκυρίες και οι διάφορες ανάγκες, επέβαλλαν στους μοναχούς να αρχίσουν περί το 1704 να μεταφέρονται και να εγκαθίστανται στο μετόχι του Αγίου Νικολάου, φέροντας μαζί τους τα Ιερά Κειμήλια και την θαυματουργό Εικόνα της Παναγίας Ξενιάς. Με την πάροδο του χρόνου, το μετόχι γνώρισε μεγάλη πνευματική και οικονομική άνθιση και με την ονομασία «Κάτω Μονή Ξενιάς» αντικατέστησε την κυρίαρχο Άνω Μονή, η οποία έπεσε σε παρακμή. Μεγάλη υπήρξε η προσφορά της Ιεράς Μονής, τόσο η πνευματική όσο και η κοινωνική, κατά τους αγώνες για την απελευθέρωση από τους Τούρκους και κατά τους πρόσφατους Εθνικούς αγώνες. Η Ιερά Μονή λειτουργούσε έως το 1970 ως ανδρώα, έκτοτε μετατράπηκε σε γυναικεία και παραμένει έως σήμερα. Το 1980 καταστράφηκε από τον τοπικό σεισμό, με αποτέλεσμα η νέα Μονή να αρχίσει να κτίζεται σε μικρή απόσταση από την Παλαιά επάνω στον λόφο «Καστρούλι». Το 1990 έγιναν τα θυρανοίξια της Νέας Ιεράς Μονής και το 2001 τα εγκαίνια του Ιερού Ναού, ενώ συνεχίζονται οι εργασίες αποπερατώσεως του κτηριακού συγκροτήματος της Νέας Μονής. Η Ιερά Μονή πανηγυρίζει την 23η Αυγούστου και η θαυματουργή Χάρη της Παναγίας προσελκύει πλήθος πιστών από τις πλησιέστερες περιοχές και τον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο. Αναχώρηση για την Αθήνα και άφιξη αργά το απόγευμα.